مع كل موقف جديد , تجربة جديدة , شخصية جديدة أو أى حاجة بنقابلها وبتفرق معانا فى دنيتنا وبتعلمنا حاجة جديدة وبتدينا وعى جديد بنفتكر اننا كده وصلنا لأقصى درجات الفهم والوعى واننا عندنا مخزون محترم من الخبرة والإدراك اللى مقابلناش ومش هنقابل زيه تانى, .. بنفتكر اننا لاقينا مرادنا من أشياء و أشخاص كنا بندور عليهم …
وفجأة تتعاد الكَرّةمن جديد بنقابل مواقف جديدة وتجارب جديدة وشخصيات جديدة بتبهرنا و بتحسسنا بالفرق و بتقيم وبتغربل اللى قبلها من مواقف وتجارب و شخصيات بس المرة ديه بندرك ان ده مش منتهى المعرفة والوعى والفهم …
بنفهم ان الدنيا “جراب حاوى” فيها لسه كتير ولا اللى فات فيها كان الأفضل ولا اللى احنا فيه أفضل من الأفضل ولا اللى جاى هو الأفضل على الإطلاق .
كل الحكاية ان احنا فى الدنيا بنعيش مراحل و كل مرحلة فيها حاجات و أشخاص بتيجى وفيها كمان حاجات وأشخاص بترحل , و بالتالى بنكتشف كل يوم حاجة جديدة وكل حاجة جديدة لها لازمة فى وقتها وهى الأفضل فى وقتها بس , لكن ده مش معناه انها الأفضل على طول الخط .
ممكن صحيح تكون محظوظ و تقابلك حاجات و يقابلك أشخاص يكونوا دايميين دوام عيشتك فى الدنيا, يكونوا ورقة يا نصيب فى دنيتك , يكونوا النكهة اللى بتسكر و تحلى دنيتك وتلونها, لكن كمان ديه مش قاعدة , حظك الحلو هو الشواذ … لكن القاعدة ان دوام الحال من المحال , وان جراب الحاوى بيحوى كل اللى ممكن تتوقعه و اللى متتوقعهوش و جايز اللى متتوقعهوش يكون أكتر من اللى تتوقعه …
و عشان كده عيش فى الدنيا و انت متوقع انك تقابل اللى متتوقعهوش , ومتندمش على أى قرار خدته …أو على أى موقف عيشته … أو على بنى آدم عرفته… لأن كل حاجة منهم كان لها لازمة وفايدة وحكمة فى حياتك .